Superkidz – vallen en opstaan

Het begin…
In februari 2011, dus ruim vier jaar geleden, ontmoetten Sandra en ik elkaar tijdens een weekend voor Journey-therapeuten. Tijdens dit inspirerende weekend kwamen we er achter dat we beiden eenzelfde droom koesterden. We wilden beiden graag met kinderen werken. We wisten dat veel kinderen zichzelf mentaal blesseren in hun jonge leven. Gewoon, omdat ze vanwege hun jonge leeftijd de vaardigheden en het inzicht missen om die blessures te voorkomen of te verhelpen. Vanuit onze ervaring en competenties wisten we ook dat kinderen snel kunnen herstellen van de schade die zij onvermijdelijk oplopen in het leven, als ze de juiste ondersteuning krijgen. Wij wilden kinderen graag helpen op het moment zelf. Waarom jarenlang worstelen en uiteindelijk je problemen als volwassene bij een therapeut oplossen? Daar komt nog bij dat een kind zich ook nog sneller en effectiever laat helpen dan een volwassene.

We zagen allebei dat onze ideeën en wensen hierover, op een unieke wijze gestalte konden krijgen. We zouden iets kunnen beginnen, wat in deze vorm nog niet bestond.
Een maand later kwamen we bij elkaar om de eerste plannen te maken, voor wat later Superkidz zou gaan heten. Plannen die een achtbaan in gang zette, die tot op heden voortduurt.
In dit artikeltje neem ik je mee door de geschiedenis van Superkidz. Vier en een half jaar jong.

“Het potje voor activiteiten voor het welzijn van schoolkinderen blijkt doorgaans indrukwekkend leeg”

Beginnersgeluk
Al snel konden we een cursus geven op een school. We dachten voorspoedig te starten, maar het bleek dat we met een typisch staaltje beginnersgeluk te maken hadden. Het bleef bij die eerste vier cursussen. De school was enthousiast, maar kon de cursussen niet blijven betalen.
Andere scholen bleken, tot hun eigen spijt, geen geld te hebben voor dit soort activiteiten. Een vreemde situatie, want waar het potje voor kunstprojecten bij de meeste scholen steevast goed gevuld is, blijkt de beurs voor activiteiten voor het welzijn van de kinderen doorgaans indrukwekkend leeg.

” Wil je snel succes en een leuk inkomen? Begin dan bijvoorbeeld een internet-startup”

De moeilijkheden van een zakelijk bedrijf in de jeugdzorg
Wat hadden we onszelf op de hals gehaald? Wil je snel succes en een leuk inkomen? Begin dan bijvoorbeeld een internet-startup. Dan staan investeerders voor je in de rij voor de meest onnozele ideeën. Maar ga vooral niet in de kindzorg.

Gaandeweg bleek hoe moeilijk het was om een bedrijf op te zetten in deze sector. Alles wat een eerlijke prijs heeft, omdat het niet gesubsidieerd of vergoed wordt, wordt te vuur en te zwaard bestreden. Met kruizen en knoflook . Als we vertelden dat we niet gelieerd waren aan GGZ, Jeugdzorg, CJG, of aanverwante instellingen en dat ouders de cursus dus zelf moesten betalen, verkoelde het oorspronkelijke enthousiasme aanmerkelijk en maakte soms zelfs plaats voor absolute radiostilte.

Begrijp me goed. Het is geweldig dat geld geen rol hoeft te spelen in de zorg. Zo verhinder je dat alleen de mensen die het kunnen betalen zorg krijgen. Een prachtig gelijkheidsbeginsel, waar we trots op kunnen zijn in dit land.
Maar dat alles vergoed wordt, heeft ook flinke schaduwkanten: het afschermen van subsidiestromen, dure organisaties, slecht bestuur en wanbeleid en enorme overheadskosten. Uiteindelijk betalen we dat weer uit onze eigen zak via de immer stijgende ziektenkostenpremies.

Deelname-drempel
Een andere moeilijkheid in het werken met kinderen is de hoge deelname-drempel. Als het om cursussen voor kinderen gaat, is de drempel om deel te nemen ineens een stuk hoger dan bij volwassenen. Terecht zijn ouders heel zorgvuldig en kritisch als het om hun kind gaat. Het gaat toch om je kind. Wie zijn die mensen van iSuperkidz? Hoe competent zijn ze? Wat is hun achtergrond? Die drempel wordt nog hoger als je de keuze hebt om je kind in plaats van een betaalde Superkidz-cursus ook gratis individuele sessies bij een speltherapeute of een kinderpsycholoog te laten volgen. En als ouders het zien zitten, moet het kind het ook nog willen!
Met al die problemen kregen Sandra en ik te maken. Superkidz vergde al onze creativiteit: Hoe positioneren we ons? Hoe dragen we onze boodschap uit? Hoe krijgen we meer bekendheid? Hoe maken we ons bedrijfsmodel schaalbaar? Wat doen we zelf? Wat besteden we uit? En hoe betalen we dat?

Allemaal vragen waar we een antwoord op moesten zien te vinden.

” Zo botsten we keihard met onze neus tegen onze eigen kernboodschappen “

Sandra en ik zijn twee heel verschillende mensen
Tijdens onze eerste afspraken bleek hoeveel ideeën we gemeen hadden. Al snel bleek ook hoe anders we dachten over de uitvoering ervan.
We kregen te maken met vrouwen- en mannenenergie. Waar Sandra het klein en stabiel wilde houden, wilde ik veel grootschaliger te werk gaan. Waar Sandra meer focus legde op specifieke dingen, legde ik mijn aandacht meer op het totale plaatje.
Voor Sandra was af en toe een cursus op de woensdagmiddag prima. Lekker in de buurt en voldoende tijd om voor de (pleeg)kinderen te zorgen en warmte en gezelligheid in huis te brengen.
Daar stond tegenover dat ik een visie had om Superkidz groot te maken en landelijk te laten opereren.
Niet alleen omdat ik er (uiteindelijk) mijn inkomen uit wilde halen, maar ook wilde ik door de schaal van Superkidz een significante verandering bewerkstelligen in de benadering, ondersteuning en begeleiding van kinderen door (professionele) opvoeders, zoals ouders, leerkrachten, sportcoaches en –trainers. Daar is nog veel in te verbeteren. Dat was vier jaar geleden zo en dat is nu alleen nog maar relevanter geworden.
Sandra en ik zijn ook qua karakter verschillende mensen. In die vier jaar hebben we flinke botsingen gehad. Over veel zaken hadden we een verschil van mening. Over de tarieven die we moesten vragen, over het aantal cursussen dat we gingen geven, over de uitvoering van projecten, over praktische zaken. Waar de één naar links wilde, wilde de ander naar rechts. Waar de één weinig wilde, wilde de ander veel. Zoveel meningsverschillen! Regelmatig speelden we met de gedachte om er mee te stoppen.
Zo botsten we keihard met onze neus tegen onze eigen kernboodschappen, die we in de Superkidz-cursussen uitdragen. Namelijk: ‘ik ben ok’, ‘iedereen mag er zijn’, ‘iedereen is belangrijk’, ‘verschillen zijn helpend in plaats van belemmerend’, ‘blijf in contact’, ‘wat kun je zélf veranderen in plaats van de ander’, etc. etc.
Wat kan het leven toch humoristisch zijn! Daar stonden we dan met onze wijsheden. Leuk en gemakkelijk om anderen te adviseren als je er emotioneel niet bij betrokken bent. Maar wat als je er zelf tot aan je knieën in staat?

” Practice what you preach”

De Superkidz manier
We hadden het al snel door. Als we zelf niet eens volgens onze eigen leefregels konden leven, had Superkidz ook geen bestaanswaarde. Het oude adagium ‘Practice what you preach’, klopte weer eens aan de deur.
Daarvoor hebben we onszelf weer eens onder de loep genomen. In plaats van in de weerstand te zitten, hebben we ons geopend. In plaats van onze frustratie er uit te schreeuwen, hebben we geluisterd.
En we hebben vooral veel gevoeld. Waarom doe ik wat ik doe? Wat moet er nog geheeld worden in mij?
We zijn in andermans schoenen gaan staan en hebben gevoeld hoe het is om de ander te zijn. En wat blijkt? Ook de ander is ok! We zijn allemaal verschillende sterren en we mogen allemaal schitteren.
We begrijpen elkaar beter. We hebben nu meer respect voor elkaars wensen en prioriteiten. En met al die wensen en prioriteiten kunnen we rekening houden. Het is een kwestie van ontspannen blijven en creatief denkwerk. We saboteren onszelf en de ander minder.
Superkidz groeit. Zonder twijfel gaan we de goede kant op. Er is nog veel te doen. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk hoe we alle wensen, die we hebben, voor elkaar gaan krijgen. We zullen ongetwijfeld weer vallen, maar we zullen ook weer opstaan! En we krijgen aan alle kanten hulp. Het universum geeft ons aan de lopende band cade
autjes en wij hebben geleerd om die cadeaus te herkennen, aan te nemen en te appreciëren.

U zult nog veel van ons horen!